De grote vermogens versus het vermogen om solidair te zijn…

Naar het schijnt zijn er mensen met enorme vermogens. Het blijkt een moeilijke (lees onmogelijke) oefening voor de fiscus om van deze exorbitante vermogens wat geld te nemen voor de staatskas. Blijkbaar houden beide partijen er een andere visie op na over wie de eigendomsrechten over dit bezit heeft. Dit eenvoudige verschil in visie heeft geleid tot een complex kat- en muisspel in een internationaal juridisch kluwen waar kop noch staart aan te vinden is. Het is misschien het meest extreme en absurde voorbeeld van het rond hebzucht draaiende gezever dat ons in de media wordt voorgeschoteld.

Het staat in schril contrast met een onopvallender en toch veel groter vermogen. Het is onuitputtelijk en weinig wraakroepend, dat vermogen om solidair te zijn en te delen wat je hebt met anderen. De kleine gift die je geeft als een voetsteuntje voor een mooie ervaring van een ander. Zoals de wafels die je koopt voor de lokale school of de vereniging, het ontwikkelingsproject van iemand uit je netwerk, het muziekinstrument dat je voor de heropstart van een in een oorlog stukgeschoten muziekschool geschonken hebt. Maar ook de verschillende vormen van vrijwilligerswerk horen hierbij, al die dingen die zoveel mensen doen zonder een tegenprestatie te vragen.

Maakt het iets uit dat een ander zoveel geld heeft dat hij/zij het niet meer uitgegeven krijgt in het eigen leven? We kunnen niet aan dat potje en toch blijft de samenleving functioneren, een bewijs dat het ook wel zonder dat geld uit Verweggistan kan. Vroeg of laat verliest die Verweggistaanse munt vast wel haar waarde