Covid 19 en solidariteit

Ok, ik beken, telkens ik handgel gebruik popt er de zin in mijn hoofd ‘oei, ik verstoor het natuurlijke evenwicht op mijn handen’. Onmiddellijk nadien popt een andere zin in mijn hoofd: ’goh, artsen en verpleegkundigen gebruiken al heel hun professioneel leven meerdere keren per dag handgel’. Het stelt me niet gerust over de gevolgen voor het natuurlijk evenwicht van mijn handen. Het doet me wel besluiten dat deze mensen dat al jaren gebruiken en er niet minder uit hun natuurlijk evenwicht gebracht uitzien dan ik. Meer nog, die mensen gebruiken dat dagelijks, belangeloos zou je kunnen zeggen, enkel om verder te kunnen zorgen voor andere mensen. Het is een vorm van solidariteit waar ze misschien niet eens bij stilstaan.

Laten we hier eens op inzoomen. Op het niet stilstaan bij solidariteit van anderen voor mij. Ik vind het een boeiende oefening om na te denken over wat anderen, voor mij onbekende mensen, al hebben gedaan om het mijn leven te vergemakkelijken. Even nadenken…:

• de mensen die in de buurt van havens en industrie (Hoboken) wonen en toch niet vragen om die te sluiten zodat hun lucht zuiverder wordt, de wegen rondom minder druk zijn, …

• de mensen die aan een belachelijk loon mijn kleding maken in Verweggistan, zonder boos te zijn op mij.

• de mensen die in de buurt van afval dat wij vanuit Europa hebben gestuurd voor ‘verwerking’, wonen, eventueel meewerken aan die verwerking en er ziek van worden, zonder ons te verwijten dat we hun dit aandoen.

• - …

Bij elk van deze gedachten, kan ik me ook concentreren op de winst die het deze mensen eventueel voor henzelf zou opleveren, maar daar gaat het niet om in deze oefening. Het is niet meer dan het uitdagen van mijn eigen (negatieve) denken, een tijdverdrijf, zoals het me wentelen in gedachten dat ik moet opdraaien voor de problemen van anderen ver weg van me.

Natuurlijk is het vervelend om onderhevig te moeten zijn aan maatregelen die voor mij op dit moment geen winst opleveren (zoals het vaak moeten opzetten van een mondmasker, ook op plaatsen waar het risico op besmetting vermoedelijk nihil is). En natuurlijk wil ik kritisch durven zijn over welke gang van zaken ook, om te zoeken naar hoe het ‘beter’ kan (wat dat ‘beter’ ook moge betekenen). Maar ik wil dat kritisch onderzoek ook op mijn eigen gedachten toepassen, het helpt me om mild te zijn tegenover anderen.